اشعار من

 

                            بسمه تعالی

                         دل نوشته "2"

امشب دوباره کنارافکاربیهوده ام ماتم زده ام به گذشته های خاطرات خودم رجوع میکنم به شادیهای  ازیاد رفته ام و  غم های بر دل نشسته ام دربن بست ای کاش ها خودم را سرزنش میکنم بهترکه به قدیم زندگی ام بر میگردم میبینم کوله بارم خالی نیست اما پراست از جاهای خالی فرصت های ازدست رفته.

دراینجاست که فکرمیکنم به پوچی رسیده ام،  

اما نه... من کنارامید رنگ زیبای خدا میبینم.......      

                بسمه تعالی

                         دل نوشته

خداوندا نمیدانم  با اینکه توهستی چراهمیشه غمگینم ، توکه هم پناهی وهم تکیه گاهی،تویی که هم ابتدا وهم انتهایی.

هربار که در گره کلاف سردرگمی وامیمانم ناامید ومایوس میشوم گوئیا یادم میرود درتنهاییم کنارم هستی نمیدانم کدامین کبر یاحسد مرا ازتوکل به تو دورمیکندومن ازآن بیخبرم.

خداوندابه کدام راه بروم که درمقصدش کسی باشد که مرا به خودم بشناساندوغرورم را برزمین به حقارت بکشاند ،به کدام خاک قدسی سر بسایم که سراز رازبین توودلدادگانت بگشایم چه حرفی به زبان آورم که باعث عنایت توشودیا موجب آن شود که گوشهء چشمی به دل گمراهم کنی ،خداوندامنیت بیخردی راازمن ِ وجودم بگیرتادرتکه های خرد شدهء غرورم به سپیدی معصومیت کودکیم برسم،خداوندا ای تمامی واژهء بودن وای هستی تمام هستی راه عبودیتت رابه من نشان بده تا طعم خوش زندگی رابچشم وآنرا به لحظهء دیدارت پیوند بزنم.

      سرگشته        

ساقیا    می ریز   ما  هم  بنده ایم

زین زمان وزین جهان دل کنده ایم

بد تهی  جام  وجودم  از  شراب

پرکن  آنرا  ساقیا  از عشق ناب

آمدم،می ده که جان مجنون شود

سرشود حیران ودل پرخون شود

غرق کن  جسمم  میان جام می

تا زمستی دل کند  صد  راه طی

کن  تو برنا  این  دل  پیر پریش

تا  که نشناسد سرازپاوزخویش

درب این  میخانه بگشا تشنه ام

می بده،سیراب کن، سرگشته ام

می ده  تا خاک  درت  بر سرنهم

بیستون   بشکافم   و  در بر نهم

جان دل،رنگین شراب ازمن مگیر

تا   بنوشم   باده   و   گردم  اسیر

              دل شیدا

  شدم شیدای گیسویت،شدم مجنون ابرویت

              پریشان شددل ازمویت،دلم پرمیکشد سویت

خودت دانی دل مستم،همی تا بشنود بویت

                 بگرید  درغم  رویت، روان  باشد برکویت 

                       لطف بی حد

نه دانم که علم سماوات چیست         

                   نه دانم که عالم به علم توکیست

ولی   دانم  اندر  رموز   جهان        

                    بجز لطف بی حد تو هیچ نیست

          ای یاروفادارخداوند نگهدار

ای پاک ضمیروبدنت پاک تر ازخاک

ازپست  زمین بال گشودی توبه افلاک

نی بسته به دنیای دنی دل نه دلت گیر

نی بند هوس پای تورا  کرد  به  زنجیر

چون بود که هرساعت وهرلحظه دمادم

ذکرت به لب ویاددلت حضرت خاتم(ص)؟

هم منبرعرفان بدی و مظهر ایمان

درچشم توچون کاه دوصدمُلکِ سلیمان

صدعالِم عاقل همه درمکتبت حاضر

خود عقل  زکف داده  و دیوانهء  ظاهر

چون پرده گشودند شدی شاهدوناظر

مُهرت  به  لب و حَذِ دلت شامل  ووافر

با  چشم  دلت جز رخ  دلدار ندیدی

زین اشک چه دیدی که ازآن دل نبریدی؟

دل را ز همه رنگ  و تعلق  ببُریدی

آخر  به   وصال   رخُ   دلدار  رسیدی

این عالَم فانی که زند حِرص به شلاق

بعد از  تو  نبیند  دگرش  عارف اخلاق

میگریم ومیگویم وبادیدهء غم بار

ای   یار    وفادار   خداوند    نگهدار

"این شعربه مناسبت ارتحال آیت الله بهجت(ره) سروده شده بود"

                                            "اریبهشت 1388"