منتخبی از اشعار سروده شده توسط آیت الله العظمی بهجت قدس سره

هر که دید از آل پیغمبر(ص) اثر *** جاى پاى جمله شان بگذاشت سر
شربتى کَاز دستشان نوشیده شد *** تا ابد شیرینى اش در کام بُد
شربت دیگر کسان، فرداست زَهْر *** بدءِ آن خیر و نهایت شرّ و قَهْر

                                                  

هر که دید از آل پیغمبر(ص) اثر *** جاى پاى جمله شان بگذاشت سر
شربتى کَاز دستشان نوشیده شد *** تا ابد شیرینى اش در کام بُد
شربت دیگر کسان، فرداست زَهْر *** بدءِ آن خیر و نهایت شرّ و قَهْر

  

قلب اگر مِرْآة شد، مَرْئِىّ بدید *** چون مُجَرَّد هست ما فِى الْغَیْب دید
«کُلُّ شَىْء هالِکٌ إلاّ وَجْهَهُ» *** آن بداند، کاوست با «هُو» روبرو

  

از تنفّس پى به صاحب مى برى *** قطع آن دیدى زِعبرت بگذرى
اى خدا! واضحْ مرا مشکل مدار *** مشکلاتِ دَهْر بر من سَهْل دار
چون که در دستِ تو باشد کُنْ فَکان *** چون به دیگر سو رَوَم در هر زمان؟
گر فراموشم بدارى خویش را *** یادِ چیزى کى کند دردم دواء؟
از مناجاتم اگر کردى برون *** کى سعیدم مى نمایى از درون؟
گر به من کردى جهنّم را محلّ *** گویم: اى اهل جهنّم! لاحِیَل
من خدایى غیر حقّ نشناختم *** با شماها در جهان ننواختم
دوست بودم با همه یارانِ حقّ *** دشمن بدکار و بددارانِ حقّ
روسیاهى در عمل این جا براند *** نقطه ى بیضاء من در جا بماند
گرچه من این جا سیه رو آمدم *** متّصل با حَبْلِ مولایم شدم
من نگفتم: روسفیدم در جهان *** نامه ام نَبْوَد سیه با این و آن
صاحبِ وُدّى بُدم چون مو دقیق *** همچون بودم با اَوِدّائش رفیق
چشم من با دشمنان، روحم لطیف *** من نبودم خارِ رَهْ سر هر شریف
حالیا! در دوزخم بگذاشتى *** ساقیا ! هر تلخ، شیرین داشتى
چون ز دستت آبریزى بنگرم *** بنگرم دست تو، آبش ننگرم
گفت لقمان: تلخ، شیرین شد مرا *** چون ز دستِ مُنْعِمَم دیدم وُرا
ناخنى از دست تو در لقمه اى *** گر ببینم باشد اَحْلى طُعْمه اى
چند پرسى: تلخ بُد یا خوشگوار؟ *** نیست تلخ ار مى رسد از دست یار
گرچه در یارى دروغم داخل است *** با دروغِ دوستان کَالْغافِل است
گر بگویى: دوستى کامل نبود *** گویمت، سلمان و بُوذْر دلْ که بود؟
گر بگویى مثل بد، گه داشتى *** گویمت: تَوّابیش بگذاشتى

  

نور باران مى کند وقتِ ظهور *** عزّت ایمان و ذُلِّ قومِ بُور
گر نبودى اصلِ اَخْبارش ز غیب *** بود ممکن عُمْرِ خِضْرش(علیه السلام) سَلْبِ رَیْب
او بُوَد ایمانیان را دادرس *** شیطنت، سُفیانیان را دادرس
مُسْتَغیثا ! گر بخوانى با یقین *** لطف او، دستت بگیرد راستین
هر زمان پُر مى شود از لطف و مِهْر *** یک کتابى گر نگویى بود سِحر
غائب است امّا بَرِ اهل یقین *** اَخْضَرِ حُضّار شد آن مَهْ جَبین

  

^{اى خدا! نورى بده چون نار طور *** آن چه در باطن بُوَد آرَد ظهور
یا که ظاهر را نماید کَالْعَدَم *** اِنْدکاکِ کوه انیّت به دَم
گر بدادى اى خدا! محفوظ دار *** از سقوط و از معاصى برکنار
تا نگویندم که آقایت تو را *** طرد کرده، نیستى اهل شِفاء
یا عتیقى مانده اى از کار دور *** یا رسیدى نارسى بر کوه طور
از سرور بى خودى واقف شدى *** دائماً مُسْتَغْفِرى از با خودى
قُرب او پروانه ها را سوخت پَر *** اى مُحاطَ الرَّبّ! چرا این بال و پَر؟
چون ندارى علم، محرومى از آن *** چون نکردى ذوق، معذورت بخوان
هر که را اُنس عبادت داده اند *** قاب قَوْسَیْنِ سعادت داده اند
طفل گوید: لَعْبِ اوّل خوش تر است *** اى رجل! تقلیدِ اَکْمَل خوش تر است}

  

گر نمازت شد عروج مستقِرّ *** باش دائم در عروج مستمِرّ
ذکر شد معراجْ آورْ در صَلوة *** ذاکر آمد چون مُصلّى از صفات
گر نمازت حاجتت در دست داد *** از کلید فتح خود غفلت مباد
بین که تکرارش به «بى یَنْطِق» رسید *** نُطق حقّ در سمعِ قارى شد پدید
چون زبانش بُد درخت نور حقّ *** فهم کن تأویل، ار خواندى ورق
در مُسَبَّب با سبب در این کتاب *** نیست نقص از عقل و شرع اى مستطاب

  